Terapia skierowana na młodzież, tzn. na dzieci w wieku szkolnym i nastolatki opiera się na założeniu, że wraz z następowaniem zmian rozwojowych, w kontekście sytuacji społecznych, stają się oni w mniejszym stopniu reaktywni, tj. odpowiadający na działanie bodźców społecznych a jednocześnie w większym stopniu stają się aktywni, tj. sami stają się autorami bodźcującymi ich otoczenie społeczne. Zachowania językowe każdej osoby ludzkiej są intencjonalne i kontekstowe. Stąd też działania terapeutyczne są nakierowane na takie zachowania pacjentów (językowe i komunikacyjne), w których będą oni wyrażali siebie w sposób adaptacyjnie optymalny do istniejącej sytuacji społecznej.
Terapia młodzieży wymaga zaangażowania ze strony pacjenta i opiekuna / opiekunów. Z tym jednak zastrzeżeniem, że o ile w przypadku dzieci to rodzice są elementem prowokującym zmiany, tzn. są inicjatorami działań terapeutycznych, to w przypadku dzieci starszych inicjowanie zmian jest w większym stopniu wynikiem ich aktywności. Ta aktywność pacjenta odbywa się w zakresie ustalanym i nadzorowanym przez terapeutę.
Ważnym jest to, żeby w procesie terapeutycznym pacjenci nie byli „tresowani” w posługiwaniu się technikami radzenia sobie z jąkaniem, a odbywali „trening” kompetencji komunikacyjnej i kompetencji społecznej. Nie jest naszą intencją fiksowanie pacjenta na sposobie posługiwania się technikami terapeutycznymi. Celem terapeutycznym, który chcemy osiągnąć jest wiedza (umiejętność), którą posiada pacjent i którą to wiedzę potrafi on spontanicznie wykorzystywać w sposób zgodny z jego intencjami i potrzebami. Nasz wyleczony pacjent nie myśli o tym „jak on mówi” tylko o tym, „co on mówi”.