Metoda terapeutyczna wykorzystywana w Klinice Leczenia Jąkania w Warszawie opiera się na modelu INTEGRATYWNEJ TERAPII DLA OSÓB JĄKAJĄCYCH, opracowanym przez mgr Ewę Galewską. Punktem wyjścia tego modelu jest nasza definicja jąkania.
Uważamy, że JĄKANIE JEST GLOBALNYM ZABURZENIEM KOMUNIKACJI. Naszą definicję opieramy na następujących postulatach:
- jąkanie jest umiejętnością nabytą, a nie wrodzoną;
- jąkanie nie jest stanem lecz jest cechą;
- jąkanie najczęściej realizuje się w mowie spontanicznej;
- jąkanie występuje w relacji z „oceniającym” słuchaczem;
- oceniający słuchacz staje się „sprawcą” jąkania;
- jąkanie odnosi się do osoby jąkającej jako całości, tj. wszystkich sfer jej funkcjonowania,
- jąkanie patologizuje proces kształtowania się osobowości
- jąkanie jest problemem osoby jąkającej i osób z jej otoczenia, zwłaszcza członków jej rodziny.
Na podstawnie powyższych postulatów opracowaliśmy program terapeutyczny, w którym nie stosujemy: hipnozy i farmakoterapii. Nie stosujemy również żadnych aparatów i innych urządzeń wspomagających pacjenta. Nie stosujemy treningu autogennego Schulza, relaksacji Jacobsona, ćwiczeń z zakresu kinezjologii np. Denisona, ani też żadnych technik naruszających integralność i podmiotowość naszych pacjentów.
Terapia zorientowana jest na pacjenta i na jego relacje z jego otoczeniem. Wynika to z faktu, że obraz objawów jąkania u każdego z naszych pacjentów jest silnie zindywidualizowany, tak więc każdy nasz pacjent jąka się inaczej. Z tego też względu wymaga on indywidualnego podejścia terapeuty. Indywidualizacja przebiegu procesu leczenia jest postulatem, który leży u podstaw procesu leczenia. Jednocześnie koniecznie trzeba mieć na uwadze, że jąkanie jest zjawiskiem relacyjnym, tzn. objawy jąkania zawsze manifestują się w kontakcie – akt komunikacyjny i / lub relacji z inną osobą. Należy zauważyć, że w takim samym stopniu ten postulat odnosi się do realnych i już realizujących się sytuacji komunikacyjnych jak i do tych potencjalnie możliwych. Oznacza to, że „bodźcem spustowym” tak samo może być już nawiązana (realizująca się aktualnie) sytuacja komunikacyjna jak i ta, która ma być nawiązana (będzie nawiązywana w przyszłości).
Mówiąc o jąkaniu trzeba zauważyć, że pojawia się ono zawsze w sytuacjach komunikacyjnych niosących duży ładunek emocjonalny. Niekoniecznie jednak jąkanie musi wiązać się z lękiem. Z naszych obserwacji wynika, że jąkanie nie „buduje się” na lęku. Lęk, a właściwie strach jest efektem jąkania. A jeżeli już obserwujemy u pacjenta objawy lęku, to mamy wówczas do czynienia z tzw. lękiem antycypacyjnym. Wnioski z naszych obserwacji, wsparte wynikami naszych badań, wskazują na to, że jąkanie moderowane jest w kontekście stanów emocjonalnych związanych ze wzbudzaniem emocji WSTYD.
Fakt ten jest bardzo istotny dla leczącego się pacjenta, dla jego rodziny i dla jego terapeuty. Stąd też terapeuta planując przebieg terapii uwzględnia ten aspekt w programie terapeutycznym. Stąd też w naszym modelu terapia odbywa się tam, gdzie jest ona konieczna, tj. w codziennym życiu pacjenta. Z „zacisza” gabinetu logopedycznego i psychologicznego przeniesiona jest na „gwarną i tłumną ulicę”. Umiejętności nabywane przez pacjenta przed lustrem, w gabinecie logopedycznym, stają się dla niego nieosiągalne w autentycznych sytuacjach komunikacyjnych. Wszystkie działania pacjenta odbywają się przy wsparciu terapeutów oraz członków rodziny.